Korzystanie z pomocy psychologa w celu poradzenia sobie z problemami w komunikacji?

Ciężko znaleźć psychologa, orientującego się stricte w problemach osób niedosłyszących, lub innych osób z niepełnosprawnościami. Specjaliści, którzy mieliby dać niedosłyszakom wsparcie, musieliby nie tylko być przygotowani do terapii stricte ogólna -psychologicznej, ale by w pełni pomóc swoim podopiecznym, najlepiej jakby same zmagały się z tego typu problemami, lub mieli dostęp do źródeł takich osób, książek, blogów, artykułów, rozmów osób niedosłyszących i ich obserwacji jakie zachowania najlepiej się sprawdzają w komunikacji. 

Jeszcze kilkanaście lat temu nie było do pomyślenia, że osoba niedosłysząca, dzieli się na forum swoimi doświadczeniami, czy bolączkami, a jednak, powstały media społecznościowe, z czasem fora tematyczne w tej sprawie – założone przez same osoby niedosłyszące. Według mnie, po prostu takie było zapotrzebowanie. Bo jeśli czegoś chcesz, masz marzenia a potem przeradzasz je w rzeczywistość. Syty głodnego nie zrozumie po prostu. I zawsze będę powtarzać, że trzeba założyć buty i przejść z kimś swoje życie, by zrozumieć jego bolączki, czy pewne zachowania. Czasami nawet to nie wystarcza… Wiem to z własnego doświadczenia, gdzie  ludzie którzy mieli kiedyś niedosłuch – słyszą lepiej, więc idą dalej, i już nie starają się rozumieć, czy trzymać kontaktu z osobami niedosłyszącymi. Tak po prostu jest i już. Chodzi mi o to że człowiek, który doświadczył niedosłuchu, a potem się wyleczył – z czasem zapomina, o potrzebach osoby z niedosłuchem. Często rozumiemy chorego w momencie gdy sami chorzy jesteśmy.

Człowiek z natury szybko zapomina. Warto jest właśnie szukać pomocy w zaakceptowaniu tego swojego niedosłuchu, warto jest znać psychologiczne metody radzenia sobie z tym problemem, Zauważać problemy w sytuacjach, gdzie ta komunikacja zawodzi, przyglądać się im, analizować i pracować nad rozwiązaniami. Przykładowo wypracować komunikaty, kiedy mówisz osobie – która nie zna problemu niedosłuchu, o tym czego oczekujesz, jak się do ciebie zwracać.

Przykłady

Mogą być to sytuacje na uczelni, kiedy asertywnie musisz dzielić się tymi metodami z nauczycielami. Oni mają wiele studentów i Twoja w tym głowa, czy zadbasz o swój komfort podczas chociażby studiowania.  Jeśli się wstydzisz mówić o swoich potrzebach, wiedz że z każdym zjazdem będzie coraz trudniej. Mówiąc o twoich potrzebach mam na myśli: poinstruowanie wykładowców jak mają się do ciebie zwracać ( tempo  mówienia, niekierowanie głowy tyłem do ciebie, nie chodzenie po Sali). Druga sprawa to urządzenia, które tobie ułatwią życie: system FM, Implant ślimakowy, aparat słuchowy( muszą być dobrane bardzo precyzyjnie – nie na odwal się, bo pani protetyk się śpieszy ( sama miałam w życiu taką sytuację, i na to pozwoliłam).

To samo tyczy się kontaktów międzyludzkich z przyjaciółmi, kiedy przypadkiem spotkana koleżanka zaczyna z Tobą rozmawiać na ulicy albo w autobusie, gdzie panuje szmer – wynikający z miejskiego zgiełku, ty najczęściej udajesz, że ją słyszysz ( po co jej mówić o niedosłuchu myślisz), więc udajesz, potakujesz – zaraz się przecież rozdzielicie i pójdziecie w swoje strony. –myślisz. Zamiast powiedzieć Słuchaj Basia, niezbyt cię słyszę, bo tu jest taki gwar, pogadamy innym razem, w spokojniejszym miejscu.

W tym momencie nawet nie musisz mówić o niedosłuchu (jeśli nie jesteś gotowa), ale jeśli jesteś to powiedz. Często przez to, że przyznajesz się do niedosłuchu, zaczynasz być ignorowana w towarzystwie. To są takie powiedzonka typu: a nic, nie ważne – gdy pytasz  co czym mówicie? bo nie dosłyszałam, kolejny raz.

Kolejny przykład to praca. Tutaj naprawdę trzeba nieźle grać. Mam wrażenie, że w tej kwestii albo grasz albo jesteś bezrobotna. To jest loteria. Jeżeli prosisz o dostosowany telefon dla siebie, a w odpowiedzi dostajesz zwolnienie, albo kiedy prosisz o polecenia na kartce, a w odpowiedzi słyszysz – nie mamy czasu…

Takich sytuacji jest dużo. A u Was?